Ik was op zoek naar een gedicht over haasten en over straks of later. Ik merk n.l. steeds vaker op dat mensen gehaast zijn. Raken we er aan gewend? Ik wil er niet aan wennen. Zelfs aan het einde van de yoga les verlaten soms mensen heel gehaast de les. Iemand rolt zijn matje al op en anderen zijn nog in alle rust hun les aan het afsluiten zijn. Wat doet dat met mij en wennen we er aan dat we niet meer in dit moment zijn en zelfs op de yoga mat bezig zijn met later of bij wijze van spreken al in de auto zitten of thuis op de bank? Loesje zei al eens zo mooi: Als je jezelf voorbij loopt, vergeet dan niet om even naar jezelf te zwaaien. Soms kan humor het in een keer heel duidelijk maken en kunnen we elkaar een spiegel voorhouden. Ik heb hier een gedicht over geschreven ..
Ben ik hier of ben ik al daar?
Mijn aandacht gaat naar later
Steeds minder hier op dit moment
Al naar straks, steeds meer en vaker
En wat brengt dit
Onrust, kort en snel
Gedachten van controle
Gedachten van even, ach ik het red het wel
Maar na een ziekte
En een ervaring weet ik nu wel meer
De rust en kleur is in dit moment
Zo ervaar ik het keer op keer
En als ik dan toch weer ren
Probeer ik naar mezelf te wenken
Een glimlach en vertraag ik
En kan ik toch weer aan ‘hier en nu’ aandacht schenken.