Diverse mensen om mij heen vertelden mij de laatste tijd dat ze weer op zoek zijn naar een nieuw ritme. Een ritme waarbij er tijd is voor jezelf, ruimte in de agenda. Daarvoor is het juist zo waardevol om je energie hoog te houden en patronen durven te doorbreken. Want systemen ontstaan nl alleen als veel mensen mee doen. Hoe mooi zou het zijn als we nu eerst voelen welk systeem bij ons past en daar gehoor aan durven te geven. Onderstaand stuk werd geschreven door collega Gertie de Wit en ik vond het zo mooi en passend geschreven. Want eenheid voelen en daar minder vorm voor nodig hebben is voor mij een mooie intentie. Al een voelen in plaats van eenzaamheid omdat je minder afspreekt of minder je agenda vult. Ik wil het graag met je delen.
AL EEN in plaats van eenzaamheid
“Help, het lijkt wel alsof ik geen vrienden en familie meer overhoud.
Gevoelens van eenzaamheid, steeds minder contact met vrienden of familie. Ik hoor het vaak in mijn praktijk.
Mensen zijn blij dat ze steeds meer ‘zichzelf’ worden, ze voelen zich zelfzekerder, hebben minder last van angsten en verdriet, durven meer en meer te kiezen voor datgene waar ze blij van worden. Kortom nemen zelf de volle verantwoordelijkheid van hun leven.
Maar in plaats van dat te kunnen delen met anderen merken ze dat ze lang niet meer met iedereen op dezelfde golflengte zitten.
Soms kiezen we er zelf voor om niet meer bij die ene vriend of vriendin op bezoek te gaan. Ook al wil de ‘oude jij’ dat op een bepaalde laag nog wel, de ‘nieuwe jij’ voelt dat het niet meer klopt, dat je niet langer meer in het verhaal, in het drama kan meegaan. Je probeert vaak heel lang nog de ander te helpen, tips te geven. Maar als de ander daar niks mee wil doen, dan kunnen we niet anders dan het contact tot een minimum beperken of zelfs helemaal stoppen.
En soms zijn er ook situaties dat anderen niet meer met jou willen zijn. Ze zijn boos of teleurgesteld. Je bent veranderd, zo kennen ze je niet meer. Ze kunnen niet meer met je praten zoals vroeger. Je denkt anders, je doet anders, je staat anders in het leven. Je oordeelt minder, je begrijpt veel meer. Voor veel mensen, in een maatschappij die steeds meer polariseert, lastig te accepteren.
En de eerste keren dat je dit merkt kan dat heel verwarrend zijn.
Toch is het een natuurlijk proces. Zeker, het kan soms een verdrietig of eenzaam gevoel geven. We blijven mensen en we voelen ons graag gezien en gesteund. Maar meer en meer willen we dat we gezien en gesteund worden in Wie we Werkelijk zijn, en niet als degene die de ander graag wil zien.
We kunnen onszelf niet meer verloochenen.
Dus soms lijkt het inderdaad alsof je steeds meer mensen ‘verliest’ naarmate je meer en meer ‘jezelf’ wordt, maar dat is maar schijn. In werkelijkheid zul je steeds meer de verbinding met jezelf en ‘al dat is’ voelen. En dan ben je niet langer alleen, maar AL-EEN. Via Gerdie de Wit-Brouwer die dit geschreven heeft op haar site www.ostara.nu