Ik vroeg aan mijn dochter wat het mooiste was wat ze had gezien in Zuid-Afrika. Ze dacht even na en zei toen: “Het moment dat we de mensen langs de parkeerplaats bij een tankstation gewoon even zagen dansen.” Geen groot feest, geen speciale gelegenheid – gewoon op een doodgewone dag, op een doodgewone plek.
Dat moment bleef hangen. Geluk niet uitstellen, maar kleine momenten aangrijpen om te dansen, te genieten en te beseffen wat er is. Sinds ik terug ben uit Zuid-Afrika, kan ik maar moeilijk wennen aan het tempo hier. De snelheid, de drang om altijd onderweg te zijn naar iets groters, iets beters of een volgende mijlpaal. Werken naar dat ene doel: de vakantie of dat pensioen. Naar dat toekomstige moment waarop het geluk dan écht zou kunnen beginnen omdat de omstandigheden dan beter of idealer zijn. . Maar ik wil niet wachten, en ik wil het niet uitstellen.
Geluk hoef je niet uit te stellen als het ook klein kan zijn.
Ik sta nog met twee voeten in Zuid-Afrika, en ik zoek een manier om hier hetzelfde kleine geluk te ervaren. Om niet mee te gaan in de automatische piloot van snel en veel. Ik ben nog niet geland, en misschien wil ik ook niet landen. Dus ik vertraag. Ik zie de glimlach van een oudere dame, een kind dat springt, een hond die kwispelt. Kleine momenten die groots zijn als je ze toelaat. Mijn voeten staan op Hollandse bodem, maar mijn hart danst nog in Zuid-Afrika.
Ik kies voor klein geluk. En jij? Hoe zou je leven eruit zien als je hier een gewoonte van maakt?