De wereld als ’n puzzel vol losse stukjes.

Dagelijks ervaren wij wel eens dat we door iets getriggerd te worden. Vaak is dat iets alledaags, kleins, of simpels. Met de een doet het schijnbaar niets, maar jou raakt het wel. Het zou iets kunnen zijn wat je ziet gebeuren, de situatie waar jij je plots in bevindt, het liedje dat je ergens hoort, het brengt voor jou toch een zekere lading met zich mee. Dat kan een plezierige zijn maar ook een vervelende.

Stel je voor, jij bent getuige van een ongeluk. Je schiet van schrik in paniek, want het herinnert jou aan het feit, dat jezelf ooit werd aangereden. Of jij ziet twee oudere mensen, elkaar knuffelen op een bankje in het park. Je krijgt een blij gevoel in de hoop dat jij dat ook mag beleven met jouw partner of je mist juist een partner.

Dit zijn slechts twee voorbeelden, die beiden iets met jou kunnen doen terwijl je er toch niet direct betrokken bij bent.  De ander of de situatie heeft “iets” bij je aangeraakt, waardoor jij in jouw angst, pijn en verdriet bent geschoten. “Die woorden” zijn blijkbaar verbonden met een situatie, of, gebeurtenis uit jouw verleden. Deze heb je nog niet verwerkt, ook al dacht jij misschien van wel. Ik doen het altijd een litteken of een schaduw kant in mij.

De persoon in kwestie, waar je het op af reageert, heeft in feite niks met het voorval uit jouw verleden te maken. Zij/Hij is er ook niet persoonlijk bij betrokken en hoeft er dus ook niet op te reageren. Dat zou echter alleen maar verstandig zijn, het bespaart haar/hem alleen maar energie. De kans is echter aanwezig, dat jij dit zelf niet begrijpt en verkeerd oppakt, op dat moment.

De heftigheid van hoe je op “die woorden” reageert, zegt alleen iets over je litteken. Het geeft slechts aan in hoe verre je het verwerkt en ’n plaats gegeven hebt. Zodoende kun jij zelf ervaren wat je nog te doen hebt in jouw los verwerkingsproces. Want door dat besef zal het plots minder persoonlijk worden en krijgt ’t waarschijnlijk ook minder lading.

Bewust zijn wat je schaduwkanten of je littekens kan ervoor dat je het ziet als een  soort lucifer. Een hete lucifer hou je immers ook niet in je hand en pak je niet keer op keer vast. Iedereen weet dan dat je je verbrand en onnodig pijn doet.

En littekens horen nu eenmaal bij ons leven als mens. En zo kunnen we hiervan juist groeien en beseffen dat we niet naar de realiteit om ons heen kijken maar naar de wereld die in ons ziet. Iedereen reageert namelijk vanuit zijn eigen werkelijkheid en opgeslagen herinneringen en ervaringen.  Hoe bijzonder is dat, dat we allemaal leven vanuit onze eigen werkelijkheid, onze  eigen puzzelstukje en dat dat geheel van die puzzelstukjes de wereld heet. Dat besef geeft ook meer vrijheid. Vrijheid en ruimte om te kijken naar je eigen littekens en je onderdelen van groei.

Vanuit dat blikveld is het dan werkelijk bijzonder dat zoveel zaken goed gaan in onze wereld en dat deze dualiteit erbij hoort en ook altijd wel zal blijven bestaan.
“Erger je niet maar verbaas je slechts” zei mijn oma vroeger vaker. Een wijsheid die ik nu nog meer waardeer kan inzien hoezeer deze wetenschap zo belangrijk is.