De herfst betekent vaak letterlijk meer naar binnen gaan, in jezelf keren, kaarsjes aan en meer tijd nemen om stil te staan.  In de maanden september-oktober worden volop appels en peren geoogst. Dit jaar hebben de fruitbomen in het voorjaar volop in bloei gestaan en nu dragen ze uitbundig hun vruchten. Ik vind dat een mooie metafoor om ook eens bij mezelf stil te staan. Wat heb je dit jaar gezaaid? Waar heb je voor gewerkt en kun je dat in de herfst oogsten door wat minder hard te werken, wat meer achterover hangen? Tijd om te oogsten.

Ik heb het laatste jaar flink gestudeerd om mijn diploma voetreflextherapie te behalen.  Daarnaast heb ik in de zomer na 26 jaar gewerkt te hebben bij de politie afscheid genomen van dit voor mij vertrouwde bedrijf en mag me nu helemaal met heel mijn aandacht en energie richten op mijn eigen Flowtime. Iedere dag is het weer een feest om op mijn eigen manier in mijn eigen praktijk te werken en mensen te behandelen zoals ik graag zelf behandeld wil worden. Daar ben ik blij mee en dankbaar voor. Al met al een mooie oogst.

Kun jij voor jezelf ook omschrijven wat er te oogsten valt? Ik ben benieuwd. Naast het oogsten beginnen op dit moment ook de bladeren te verkleuren en de eerst bladeren vallen al. Ik kwam laatst een gedicht tegen met de titel “de wijsheid van een boom”. Geloof jij ook dat niets zomaar gebeurd en dat je je soms laat meenemen op de wind van het leven?

Wat ik dan waardevol vind is om te onderzoeken wat je allemaal nog wilt vasthouden. Misschien wordt het tijd om sommige zaken los te laten. Letterlijk de wind door je leven te laten blazen. Zodat er ook weer ruimte ontstaat voor iets nieuws. Waar wil jij ruimte voor maken? De natuur is voor mij een echte inspiratiebron. Het letterlijk naar buiten gaan, de natuur in geeft mij de mogelijkheid om dingen los te laten.

Kun je in de herfst wat meer loslaten zodat je kunt oogsten.

Er was eens een mens die een boom wilde zijn
die gewoon op één plaats een beetje vrij wilde zijn.
Niet meer rennen van hot naar her, dat voelde zo gebonden.
Maar juist stilstaan op één plek, de vrijheid van groeien en gronden.

En het gebeurde …
de mens werd een boom en was gelukkig.

Tot het mooiste moment toen hij begreep dat je als boom
het noorden, het zuiden, ja alles bent.
Bladeren als ogen kijkend naar het oosten
onwetend van het westen en andersom.
Ieder een eigen blikveld, een visie, een uitzicht.
uitzichten verenigd, toch samen een boom.
En de mens was zo gelukkig, zo’n wereld – ideaal.

Hij besloot ze nooit meer los te laten want de bladeren gaven hem taal.
En precies op dat moment begon het blad te kleuren.
En de mens – verward – hield vast wat ie had
maar de wind liet het gewoon gebeuren.