Afgelopen weekend was het druilerig weer en was het tijd om lekker op de bank te kruipen. Nadat ik een app je van een vriendin ontving met de vraag of ik Floor Jansen die week had horen zingen in het programma “De beste zangers” leek me dit het perfecte tijdstip om dit programma eens terug te kijken. Floor Jansen, de ontdekking voor mij en voor de rest van Nederland op dit moment. Deze vrouw kan iedere emotie die nog verstopt zit in je tenen naar mijn idee naar boven halen. Ze zong het lied “De winner” van Tim Akkerman. Hij was de centrale gast in dit programma en vertelde dat hij dit lied geschreven had voor zijn broer die geboren was met een open rug. Nu dat hij volwassen was en drie kinderen rijker zag hij nu pas in wat voor een weg zijn ouders hebben afgelegd omdat zijn broer in een rolstoel zat. Even spontaan weg gaan was er niet bij omdat er veel handelingen nodig waren. En of dat niet voldoende was maakte hij het zijn ouders in zijn pubertijd verre van makkelijk en werd zelfs het huis uit geplaatst. Ik dacht aan onderstaand verhaal.

Door de littekens op zijn hart en de oneffenheden kan hij nu terug kijken op deze periode.

Door de littekens op zijn hart en de oneffenheden kan zij nu terug kijken op deze periode. En toch hoort dit bij hem en heeft hij daardoor dit geweldige lied kunnen schrijven. Ieder heeft op zijn eigen manier een perfect hart en maakt dat hij die persoon is die hij nu is. Dank je wel Tim voor je verhaal en dit lied. En Floor, wat ben je een bijzonder zangeres die in mij en zelfs in het programma veel emoties los maakt van Tim Akkerman.

The winner Floor Jansen:

https://www.gids.tv/video/120958/floor-jansen-winner-beste-zangers-2019

 

Het perfecte hart

Op een mooie zomerdag, midden in de stad, stond een meisje. Schreeuwend naar de mensen om zich heen, die zij probeerde duidelijk te maken dat zij het allermooiste hart aller tijden heeft.

Een groot aantal mensen kwam om het meisje  heen staan, en zagen dat dit meisje een prachtig hart had. Geen schrammetje of krasje, een perfect hart.

Jawel, iedereen was het ermee eens dat dit meisje het mooiste hart aller tijden had. Het meisje  was erg trots, en pronkte steeds meer met haar hart.

Plotseling verscheen er een oude vrouw vanuit de menigte en zei: Hoezo het mooiste hart aller tijden? De jouwe is nog niet eens minstens zo mooi als het mijne. De menigte en het meisje keken naar het hart van de oude vrouw.

Het was een sterk hart, maar het had overal littekens, diepe krassen en wonden. Op sommige plaatsen waren er stukjes uit zijn hart, en zaten er andere stukjes in. Het paste niet perfect, maar vulde wel de lege plekjes in zijn hart op. Op sommige plaatsen was zelfs niks opgevuld.

De menigte staarde verbaasd naar de oude vrouw. Hoe kan deze vrouw nu beweren dat haar hart mooier is? Het meisje keek naar de staat van het hart van de oude vrouw, en lachte. Dit moet een grapje zijn! En het meisje  zei; Vergeleken met jouw hart, is het mijne perfect en is het jouwe een rommeltje van littekens en wonden.

Dat klopt, zei de oude vrouw; jouw hart ziet er perfect uit, maar ik zou nooit met jou willen ruilen! Want kijk, ieder litteken, en iedere kras staat voor een persoon waarvoor ik mijn liefde heb gegeven. Ik haal een stukje uit mijn hart, geef dat aan een persoon van wie ik hou, en die persoon haalt een stukje uit zijn hart en geeft het terug. Dat verklaart de opgevulde stukjes die niet precies passen.

Maar soms geef je je liefde aan iemand, en krijg je het niet terug. Dat verklaart de wonden. Je liefde geven betekent tegelijkertijd risico’s nemen. Ook al zijn deze wonden pijnlijk, ze blijven open om me te herinneren aan de liefde die ik aan deze personen heb gegeven, en blijf ik hopen dat ze ooit nog die liefde teruggeven en de wonden dichtmaken.

Dus misschien snap je nu, waarom mijn hart het mooiste is? Het meisje stond stil te kijken, terwijl er een traan over haar wangen rolde. Zij  liep naar de vrouw toe, reikte haar hand naar haar perfecte hart, en haalde er een stukje uit. Met trillende handen, offert zij haar stukje hart aan de oude vrouw. De vrouw neemt het offer aan, plaatst het stukje in haar eigen hart, en geeft een stukje van zichzelf aan de vrouw terug. Het paste, niet precies, maar genoeg om de wond te dichten.

Het meisje keek naar haar eigen hart, en zag dat het nu niet meer perfect was, maar het was mooier dan ooit tevoren. De jonge en oude vrouwen omhelsden elkaar. Wat hadden ze veel geleerd van elkaar en wat hadden ze, ieder op hun eigen manier, een perfect hart.